Mission I ภารกิจรัก สืบคดีร้ายครอบงำหัวใจยัยน่ารัก

                                   ส่งเข้าโครงการนักเขียนหน้าใสปี 5 ถ้าเกิดว่าเข้ารอบก็ช่วยโหวตให้เราด้วยน้า >_<
                 





บทนำ

@Newyork 

2:19 PM

ตึกบัญชาการ หน่วยงาน ATF (Bureau of Alcohol,Tobacco,Firearms สำนักงานสืบสวนคดีเหล้า บุหรี่ อาวุธ ปืน ระเบิด)

“ผมมีงานใหม่พวกคุณทำ”

ชายที่นั่งอยู่ในห้องก่อนแล้ว เอ่ยบอกคนที่เพิ่งเข้ามาถึง และตอนนี้พวกเขาก็ยืนอยู่ข้างหน้าโต๊ะทำงานแล้ว

“ว่ามาครับ” 

ชายหนุ่มเจ้าของเรือนสีดำสนิท ตอบกลับด้วยน้ำเสียงสบายๆ  ก่อนจะรับซองสีน้ำตาลมาแล้วเปิดดู

“นั่นคือด็อกเตอร์แอลวิน ทางการเราสงสัยว่าเขาอาจจะเป็นคนที่ลักลอบค้าอาวุธข้ามประเทศ โดยการรับทำงายวิจัยบังหน้า...”

“...”  เมื่อเห็นทุกคนตั้งใจฟังเขาจึงเริ่มพูดต่อ

“ผมอยากให้พวกคุณไปสืบเรื่องนี้มาหน่อยนะ แล้วถ้ามันเป็นอย่างที่เราคาดการไว้ล่ะก็...จัดการส่งตัวมาให้ทางการเราเลย งานนี้เป็นของพวกคุณแล้ว ขอให้ทำมันให้ดีที่สุด ยินดีที่ได้ร่วมงานนะ J”

เมื่อชายวัยกลางคนในห้องกล่าวเสร็จ ทั้งหมดก็เดินกลับมา พร้อมกับภารกิจที่อยู่ในมือ...

                                                          1

ชายหนุ่มทั้งสี่คนเดินออกมาจากห้องของหัวหน้า และเดินเข้าไปห้องประชุมอีกห้องหนึ่ง...

ทุกคนนั่งกันที่โต๊ะประชุมเพื่อที่จะปรึกษาหารือเรื่องภารกิจใหญ่หลวงที่เพิ่งจะได้รับมา พวกเขาเป็นกลุ่ม Speacial Agent ของหน่วยงาน ATF กลุ่มของพวกเขาทำงานได้ดีที่สุดในสายงานด้านนี้ แต่ล่ะคนมีความสามารถพิเศษเฉพาะด้านแตกต่างกันไป...

คิงส์ตัน...ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทนั่งด้วยท่าทาง กิริยาของเขาที่ทั้งเฉียบคม และเจ้าเล่ห์ เขามีความสารถทางด้านการใช้อาวุธ รอบรู้ และเชี่ยวชาญเป็นอย่างมาก และเขาก็เป็นหัวหน้าหน่วยงานพิเศษนี้ด้วย

เดฟท์...ชายหนุ่มลูกครึ่ง อเมริกัน-ไทย หน้าตาของเขาเข้าขั้นดีมากๆ ริมฝีปากบางสวยของเขา...ทำให้สาวๆ เกือบครึ่งเมืองหลงใหล และพร้อมใจตกเป็นทาสของเขา แน่นอน...เขาเป็นคาสโนว่าตัวร้ายอย่างนี้ ต้องชื่นชอบและเชี่ยวชาญเรื่องเหล้า ทุกชนิด...เขาได้ลิ้มลองมาหมดแล้ว จึงทำให้เขาจับได้ทันทีที่รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ...และความสารถที่พิเศษสุดๆ ของเขาที่ใครหลายคนต่างๆ ไม่เชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อแล้วล่ะ ว่าเขาสามารถอ่านใจคนว่าคิดยังไงอยู่ได้ ทางสายตา...และเขาก็ไม่เคยคาดเดาผิดซะด้วย...น่ากลัวจังนะ ผู้ชายคนนี้

เดม่อน...เขาคนนี้มีความสามารถทางด้านการวางแผน หัวสมองของเขาคิดคำนวนได้รวดเร็วฉับไวเหมือนเครื่องคิดเลข งานแต่ล่ะอย่างจะเริ่มได้ ต้องใช้เขาเป็นคนวางแผนและคิดการล่วงหน้าเกือบทั้งหมด แค่นี้ก็รู้และนะ...ว่าเขามีเล่ห์เหลี่ยมขนาดไหน

ปาร์คจองมิน...น้องเล็กสุดในกลุ่มนี้ เขาเป็นลูกครึ่งเกาหลี-อเมริกัน  ถึงแม้ว่าเขาจะอายุเพียงแค่ ยี่สิบเอ็ดปี แต่ความสามารถของเขา...มันเกินตัวไปมากจนน่าทึ่ง เขาถนัดด้านการแฮกข้อมูล เชี่ยวชาญคอมพิวเตอร์ สายตาของเขาดีมาก สามารถจับผิดได้ทุกอย่างว่าใคร...จะต้องซ่อนของยังไง ไว้ตรงไหน...เขาเก่งเกินตัวจริงๆ

“เอาล่ะ จากข้อมูลที่ได้มาคือผู้บัญชาการสงสัยว่าด็อกเตอร์แอลวินจะรับทำงานวิจัยบังหน้า...เพราะลับหลังเขาค้าอาวุธข้ามประเทศ และอาจมีแผนการระเบิดนิวเคลียร์อยู่...นายคิดว่าไงล่ะเดม่อน?” คิงส์ตันเล่าย่อๆ แล้วหันไปถามคนที่มีความสามารถทางด้านนี้

“รอบๆ ตัว...เอ่อ...ผมหมายถึงด็อกเตอร์แอลวินมีลูกหรือคนสนิทมั้ย?” เดม่อนที่นั่งไขว่ห้างอยู่ถามต่อ

“มี”

“ใครครับ?”

“ด็อกเตอร์แอลวิลมีลูกสาวอยู่หนึ่งคน อายุยี่สิบปี ชื่อ ‘ไมอามี่’ ทำงานที่บริษัทของด็อกเตอร์ด้วย”

“อืม...”

เดม่อนรับคำก่อนจะหลับตาลงเพื่อประมวนความคิด และคำนวนแผนการทุกๆ อย่าง

“ผมคิดออกแล้วล่ะ J”

เสียงของเดม่อนคือเสียงสวรรค์ ทุกคนในห้องทำหน้าตื่นเต้นดีใจกับภารกิจครั้งใหม่...

“ว่ามาซิๆๆ >O<”  เดฟท์แทรกขึ้นมา

“คือว่างี้นะ...”

“เฮ้ย! เอางี้จริงดิ แม่งโครตเจ๋งเลยวะ!” เดฟท์

“อืมๆ (-_-) (_ _) (-_-) เอาอย่างนี้แหละ” คิงส์ตัน

“งืม...” จองมิน

“นั้นต่อไปก็เป็นหน้าที่ของพี่แล้วล่ะ” เดม่อนหันไปบอกคิงส์ตันที่นั่งเช็กปืนอยู่ข้างๆ

“อย่างฉันให้ไปทำงานอย่างนี้ไม่ได้หรอก -__-“

“นั้นฉันขอไปนะ *O*” เดฟท์

“ผมว่าพี่เดฟท์น่ะ โครตไม่เหมาะกับงานนี้เลย -___-“ เดม่อน

“ใจร้ายว่ะ TOT นั้นแกจะให้ใครไปล่ะ ก็เหลือแค่ไอ้น้องน้อยที่นั่งคอพับคอตกอยู่คนเดียวนั่นน่ะ -___-“

“นั่นแหละ แกนี่เก่งจริงๆ รู้ได้ไงว่าฉันจะส่งมันไป...มันหล่อขยี้ใจสาว แล้วก็มีคุณสมบัติครบที่แกต้องการทุกอย่างนะเดม่อน”

“เฮ้ยๆ ไอ้หล่อขยี้ใจสาวนั่นมันฉันต่างหากล่ะเว้ย ให้ฉันไปเหอะ เห็นเขาลือกันว่าลูกสาวด็อกเตอร์สวยอย่างงี้ (‘v’)b” เดฟท์ว่าพลางยกนิ้วโป้ง

“ส่งแกไปงานก็ไม่เสร็จกันพอดีน่ะสิ!” คิงตันส์รีบขัด

“เสร็จดิ! ฉันก็เก่งเหมือนกันนะเฮ้ย L”

“ฉันขอบอกรอบสองว่าแกไม่เหมาะกันงานนี้...มากๆ”

“โหย! ดูถูกว่ะ L”

“เออ สรุปงานนี้ยกให้จองมินไปนะ จองมิน...เฮ้ๆ ฟังอยู่หรือปล่าวเนี่ย” คิงตันส์ตัดบนสนทนากับเดฟท์แล้วหันไปพูดกับจองมิน... ที่ตอนนี้นั่งคอพับคอตก หัวโขกโต๊ะไปหลายรอบแล้ว =_=

“...งืม”

“ไอ้จองมิน!”

“ฮะ! เฮ้ย!! หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย” จองมินสะดุ้งขึ้นตื่นแล้วหยิบปืนขึ้นมาถือไว้ พอสติกลับมาก็ลดมือลง “ขอโทษครับ พอดีช่วงนี้...งืม...งานเยอะสุดๆ ผมเลยได้นอนน้อยมากๆ U_U”

“อืมๆ ไม่เป็นไร แล้วเมื่อกี้ได้ฟังเรื่องที่พูดกันหรือปล่าว?”

“ฟังครับ...พอเห็นว่าวางแผนกันเสร็จเรียบร้อยผมก็เลยจะขอหลับสักแปปนึงน่ะ U_U”

“แล้วแกรู้หรือยังว่าใครจะเป็นคนไปทำภารกิจนี้”

“ต้องเป็นพี่เดฟท์อยู่แล้วครับ”

“ปล่าว...ไม่ใช่เดฟท์...แต่เป็นแกต่างหากล่ะ...จองมิน J”

“วันนี้มีคนมาฝึกงานมั้ยคะ” ฉันถามพนักงานต้อนรับ

“มีค่ะ มาจากมหาวิทยาลัยชิคาโกทั้งหมด 7 คน รหัสกลุ่ม SC-1139 ค่ะ”

“อืม ขอบคุณมากค่ะ”

ว่าจบฉันก็รับแฟ้มรายละเอียดของผู้ที่จะฝึกงานมาถือไว้ แล้วเดินไปยังจุดนัดหมาย

ลืมแนะคำตัวค่ะ ^^; ฉันชื่อ ‘ไมอามี่’ เป็นลูกสาวคนเดียวของด็อกเตอร์แอลวิน พ่อของฉันเป็นเจ้าของบริษัท WX ซึ่งบริษัทนี้จะรับทำงานด้านการวิจัย การทดลอง ทางวิทยาศาสตร์ในหลายๆ ด้านแตกต่างกันไป ฉันก็เลยทำหน้าที่หัวหน้ากลุ่มการฝึกงานด้านการวิจัย ทุกๆ วันจะมีนักศึกษาเข้ามามากมาย มีทั้งมาฝึกงาน มาทัศนศึกษา ไม่เว้นแต่ล่ะวัน -__-

“อืม...มาครบกันหรือยังคะ ^^” ฉันถามบรรดาสมาชิกเด็กฝึกงาน (ที่อายุรุ่นๆ เดียวกับฉัน) แต่ละคนมองหน้าสลับกันไปมา ไม่มีใครให้คำตอบใดๆ ทั้งสิ้น =_=

“แฮกๆ เดี๋ยวก่อน รอด้วยๆ =O=;”

 อยู่ดีๆ ก็มีเสียงทุ้มต่ำดังเข้ามาจากทางด้านหลัง ทุกคนพร้อมใจกันหันไปมองเขา... ฉันเองก็ด้วย -.,-

“ขอโทษที่มาสายนะ แฮ่ๆ ^_^;”

 เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉันแล้วยิ้มแหยๆ ให้

หล่อจัง...

ถึงฉันจะทำงานทางด้านนี้มาสองปีแล้ว แต่ฉันก็ไม่เคยเจอใครที่โดดเด่นขนาดนี้มาก่อน หน้าตาเขาไม่ใช่คนตะวันตกแน่ๆ ออกแนวไปทางตะวันออก หน้าเหมือนศิลปินเกาหลีที่ฉันชอบเลยอ่ะ -/ / /-

ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก....

แค่เห็นหน้าเขาครั้งแรกก็ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย >_< ก็ตั้งแต่เกิดมาฉันเจอแต่ผู้ชายฝรั่งจมูกโตๆ ตัวบิ้กเบิ้ม หน้าคมๆ ไม่เคยเจอใครที่หล่อน่ารักมหาศาลขนาดนี้มาก่อนเลย เขินจริงๆ นะเนี่ย >/ / /<

“เอ่อ...ถ้าครบแล้วก็รีบไปกันเถอะค่ะ ^^;”

ฉันเดินนำหน้าพวกเขามา จนเข้ามาถึงห้องทดลองแล้วอธิบายรายละเอียดขอการทดลองนั้นๆ  หนุ่มน่ารักที่มาสายเดินตามติดหลังฉัน พอฉันหันไปสบตากับเขา เขาก็ยิ้มให้ >_< เขินจนทนไม่ไหวแล้ว

5:18 PM

“หวังว่าการมาดูงานวันนี้จะทำให้พวกคุณได้รับความรู้กลับไป  ถ้าไม่เข้าใจอะไรก็มาปรึกษาได้นะคะ บริษัทเรายินดีต้อนรับเสมอค่า ^O^”

ฉันโบกมือลากลุ่มที่เพิ่งพาไปดูงานเสร็จเรียบร้อย แล้วพอฉันกำลังจะหันหลังกลับไปเก็บของกลับบ้านก็มีเสียงเรียกฉันไว้ซะก่อน

“เดี๋ยวครับ...”

ฉันหันหลังกลับไปดูที่มาของเสียง ก็พบว่านายน่ารักคนนั้นเป็นคนเรียกฉันไว้

“อะ...เอ๋? มีอะไรหรอคะ ^^?”

“คุณชื่ออะไรนะ”

“อ่อ ไมอามี่ค่ะ แล้วคุณเอ่อ...” ฉันเปิดเอกสารดู “คุณจองมินใช่มั้ยคะ มีอะไรหรือปล่าวคะ ^^”

“คุณว่างมั้ย ^_^”

“อ่า หลังจากนี้ก็ไม่มีงานต่อแล้วล่ะค่ะ”

 นี่เขาจะชวนฉันไปเดทอย่างนั้นหรอ ถึงถามแบบนี้  -/ / /-

“นั้นถ้าไม่รังเกียจ ไปทานกาแฟกับผมหน่อยได้มั้ยครับ J”

“อ่า...ค่ะ นั้นฉันขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ ^^;”

โอ้ -O- ฉันหันหลังให้เขาแล้วเข้าไปเก็บของในห้องทำงาน ไม่นานฉันก็เดินออกมาก็เจอกับเขาที่ยืนรออยู่ที่เดิม

“เสร็จแล้วค่ะ” ฉันเอ่ยทักเขาที่ยืนรออยู่

“ครับๆ รถผมจอดอยู่ที่ลานนั่นแหละ”

@ร้านกาแฟ